حجت الاسلام و المسلمين سيد جعفر شيرازي روز جمعه 12مهرماه1387 در جمع شماري از بانوان يزدي با اشاره به آيه شريفه: «إِنَّ الَّذِينَ تَوَلَّوْاْ مِنکُمْ يَوْمَ الْتَقَي الْجَمْعَانِ إِنَّمَا اسْتَزَلَّهُمُ الشَّيْطَانُ بِبَعْضِ مَا کَسَبُواْ وَلَقَدْ عَفَا اللّهُ عَنْهُمْ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ حَلِيمٌ؛(1) کساني که در روز رويارويي دو گروه در جنگ احد فرار کردند، شيطان آنها را بر اثر بعضي از گناهاني که مرتکب شده بودند به لغزش انداخت و خداوند آنان را بخشيد. خداوند آمرزنده و بردبار است» خاطر نشان کرد: رسول خدا صلي الله عليه وآله در جنگ احد عده اي از سپاهيان را در منطقه اي استراتژيک قرار داد تا دشمنان نتوانند از پشت مسلمانان را غافلگير کنند و سپاه اسلام فقط از يک جهت به نبرد بپردازد. حضرت به اين پنجاه تن تيرانداز اکيدا توصيه کردند که چه پيروز شديم و چه شکست خورديم از جايتان تکان نخوريد و پشت سپاه را خالي نکنيد. در ابتداي اين جنگ مشرکان شکست خوردند و مسلمانان به جمع آوري غنايم پرداختند. آن پنجاه تن که چنين ديدند، فرمايش پيامبر را فراموش کردند و همگي جز چند تن آن تنگه را رها نمودند. مشرکين هم از اين فرصت سوء استفاده و از پشت به مسلمانان حمله کردند بر اثر اين خطا هفتاد تن از مسلمانان به شهادت رسيدند و بقيه گريختند. فقط تني چند از مسلمانان ثابت قدم که يکي از آنان اميرالمؤمنين علي عليه السلام بود در کنار پيامبر ماندند و از جان ايشان محافظت کردند: در اين نبرد مسلمانان بر اثر نافرماني از پيامبر هزينه سنگيني بود که شهادت حمزه عموي پيامبر و مثله شدن ايشان تنها يکي از آن بود.

اين در حالي بود که اگر چنين نمي کردند سهم آنان از غنايم محفوظ بود و حق هيچ کس زير پا نهاده نمي شد.

وي افزود: ما هيچ کدام پيامبر را نديده ايم ولي اين عده که به خاطر غنائم مادي فرمان پيامبر را زير پا نهادند کساني بودند که پيامبر و معجزات ايشان را از نزديک ديده و بيانات حضرت را بارها شنيده و به ايشان ايمان آورده بودند و مي دانستند که فرار از جبهه جنگ از گناهان کبيره است. شايد شماري از اين افراد آرزو مي کردند که کاش در جنگ بدر به فوز شهادت نائل شده بودند. سؤال اين جاست که چنين کساني چرا در پي نافرماني از پيامبر اين هزينه سنگين را براي مسلمانان به بار آوردند؟ آيه اي که در ابتداي بحث گذشت پاسخگوي اين پرسش است و به ما يادآور مي شود که به خاطر برخي گناهان که انجام داده بودند شيطان باعث لغزش آنان شد. به عبارت ديگر گناهان قبل آنان باعث شده به گناه و لغزش ديگري دچار شوند. از اين آيه به روشني دريافت مي شود که يک گناه هر چند ممکن است کوچک باشد ولي امکان دارد راه را براي گناهان ديگري باز کند. به عبارت ديگر گناهان مثل حلقه هاي يک زنجير هستند که کشيدن يک حلقه باعث جا به جا شدن حلقه هاي ديگر نيز مي گردد. ممکن است يک گناه به گناه دوم و سوم و... منجر شود و کار به جايي رسد که انسان با شرک از دنيا برود.

او تأکيد کرد: گناه چه کوچک و چه بزرگ نافرماني خداست. لذا هر چند کوچک به نظر آيد بايد از آن اجتناب کرد. زيرا ممکن است مقدمه گناهان بزرگ تر شود. بنابراين شايسته است که ما از هر گناهي ـ کوچک يا بزرگ ـ خودداري کنيم و هيچ گناهي در نظرمان کوچک نيايد.

1) آل عمران (3)، آيه155.