در پنجم ماه صفر سال 61هجري، حضرت فاطمه بنت الحسين سلام الله عليها در نهايت مظلوميت به شهادت رسيد. وي با نام «رقيه» مشهور شده و مادرش «ام اسحاق» است. در سفر کربلا به همراه پدر گرامي اش حضرت سيدالشهدا عليه السلام آمد، آن هم در حالي که سه سال بيشتر نداشت. حضرت رقيه سلام الله عليها سخت شيفته پدر بود و امام حسين عليه السلام نيز همواره او را مورد نوازش و محبت قرار مي داد، به گونه اي که به خواهر خود حضرت زينب سلام الله عليها سفارش او را کرد و از او خواست که همواره مورد عنايتش قرار دهد. حضرت رقيه سلام الله عليها پس از شهادت سالار شهيدان حضرت امام حسين عليه السلام به همراه کاروان اسيران بود و به همراه خانواده خود انواع رنجها و دردها را تحمل کرد و راه کربلا تا شام را با تحمل دشواري هاي فراوان طي کرد.

باري، در شهر شام و پس از ديدن رنج هاي جانکاه، در محل نگه داري اسيران، که خرابه اي بيش نبود و يزيد بن معاويه لعنت الله عليهما فرمان داده بود که آنها را در آنجا حبس کنند، سرِ مطهر بريده پدر را ديد و خونها و زخم هايش را آشکارا مشاهده کرد. اين صحنه براي قلبِ کودکانه اش فراتر از حدِ تحمل بود، لذا پس از آنکه سخت گريست از عمق جان ناله سر داد، از شدت حادثه و هولناکي اش جان باخت و به سوي پروردگار خويش بال گشود. حضرت رقيه سلام الله عليها به صورت شبانه در همان شهر به خاک سپرده شد.

به همين مناسبت دردناک و جانگداز، مؤسسه فرهنگي رسول اکرم صلي الله عليه وآله در روز يکشنبه، برابر با پنجم ماه صفر 1430 هجري قمري، مجلس عزاداري برگزار کرد.

در اين مراسم جمعي از سادات مکرّم شيرازي، فضلاي دفتر حضرت آيت الله حاج سيد صادق حسيني شيرازي دام ظله و شخصيت هاي حوزوي و فرهنگي و طلاب حوزه علميه و جمعي از جوانان ولايتمند و مؤمنين و دوستداران اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام شرکت کردند.

اين مجلس پرشکوه با قرائت زيارت عاشورا آغاز شد. زيارت عاشورا را استاد حاج عبدالرضا افتخاري با صدايي حزن انگيز قرائت کردند.

پس از آن خطيب توانا حجت الاسلام والمسلمين متقي سخنراني کرد و موضوع اصلي سخنان خود را «ائمه اهل بيت عليهم السلام نور الهي هستند» قرار داد و با اشاره به آيه «فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَالنُّورِ الَّذِي أَنزَلْنَا؛ به خدا و رسول او و نوري که نازل کرده‌ايم ايمان بياوريد» مباحث، نکته ها و آموزه هاي ارزشمندي را طرح نمود. وي در ادامه سخنان خود گفت: در روايت آمده است که ابوخالد کابلي مي گويد: روزي از امام باقر عليه السلام درباره معناي اين آيه سؤال کردم. آن حضرت فرمودند. اي ابوخالد، به خدا سوگند منظور از نور، ائمه هستند که همگي و تا روز قيامت از آل محمد خواهند بود. به خدا سوگند آنها همان نوري هستند که خداوند نازل فرموده است. به خدا سوگند آنها نور آسمانها و زمين اند. اي ابوخالد، نور امام در دل هاي مؤمنان از تابناکي و درخشندگي آفتاب عالمتاب هم درخشنده تر است. به خدا سوگند، آنها دلهاي مؤمنان را روشن مي کنند، و البته خدا از هر که بخواهد مانع تابندگي اين نور بر آن دلها شود، دلهايشان تاريک و سياه خواهد ماند.

به خدا سوگند اي ابوخالد هرگز بنده اي به ما مهرورزي نمي کند و از ما پيروي نمي نمايد، مگر آنکه خداوند قلب او را مطهر و پاکيزه مي سازد و نيز خداوند قلبي را مطهر و پاکيزه نمي کند مگر آنکه تسليم ما شود و مطيع گردد. بنابراين هرگاه براي ما تسليم شود و فرمانگذاري نمايد، خداي متعال از حسابرسي شديد و هراسِ هولناک و بزرگ روز قيامت ايمن مي سازد». [اصول کافي، ج1، ص194]

وي سخنراني خود را با ذکر مصيبت حضرت صديقه کبري حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها و مصيبت شهادت حضرت رقيه، فاطمه بنت الحسين صلوات الله عليها پايان داد.