در جلسه هفدهم از جلسات علمی مرجع عالیقدر در شب های ماه مبارک رمضان که عده ای از اهل علم و فضلا به محضر مبارک بزرگ مرجع جهان تشیع حضرت آیت الله العظمی حاج سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی نائل شده بودند مباحث مختلف فقهی در محضر مرجعیت مورد بحث و تبادل نظر انجامید که به شرح ذیل می باشد.

ابتدای جلسه یکی از آقایان علمای حاضر این سؤال را بر حضرت آیت الله العظمی شیرازی دام ظله مطرح نموده و گفتند: اگر شخصی مال مخلوط به حرام نزد او باشد آیا اگر این مال تا سر سال برایش باقی ماند باید دو خمس بدهد؟

حضرت آیت الله العظمی شیرازی دام ظله در جواب فرمودند: بله مال مخلوط به حرام یعنی: مالی هست نزد شما می دانید حرام جزء آن هست، مقدار و صاحب آن هم معیّن نباشد نه تفصیلاً و نه اجمالاً، با شروطی که آقایان فقهاء فرمودند و از روایات شریفه استفاده شده و در عروه هم آمده است، در اینصورت مقداری از این مال (حال یا کمتر از خمس یا بیشتر از خمس یا به اندازه ی خمس) حرام بوده و ملک شما نیست شارع فرموده: یک پنجم این مال یعنی آن مقداری که ملک شما نیست را پرداخت کن، بقیه مال شما می شود حتی اگر بیشتر از خمس هم بوده باشد اما شارع راضی شده که با دادن یک پنجم بقیه ملک شما بشود. بعد از این که خمس را دادید این مال مصداق (ما افاد الناس من قلیل أو کثیر) است لذا اگر تا سر سال باقی ماند دوباره باید خمس آن را بدهید.

آنگاه یکی دیگر از آقایان علمای حاضر سؤال دیگری را مطرح نموده و پرسیدند: در بعضی روایات هست که راوی ثقه گفته است: نهی النبی عن کذا. و در بعضی روایات دیگر آمده است که پیامبر فرمودند: أنها کم عن کذا. گفته می شود که بین این دو فرق هست و گفتند: اولی خبر است از نهی پیامبر و این معلوم نیست ظهور در حرمت داشته باشد جهت اینکه شاید قرائنی موجود بوده و راوی ملتفت به آنها نبوده و قصد پیامبر از این نهی در اینجا نهی کراهت بوده نه نهی تحریم به خلاف دوّمی که انشاء است و ظهور در حرمت دارد. آیا این تفریق تامّ است؟

معظم له در جواب فرمودند: مسأله فیما نحن فیه، مسأله ی ظهور است و عرفاً اولی هم ظهور دارد و در صورت شک در وجود قرائن داله بر عدم ظهور اصل عدم وجود قرینه است. زیرا اصل این است که راوی ثقه آنچه دخیل و مؤثر در برداشت از کلام معصوم علیه السلام است را بیان می کند و مقتضای امانت در نقل و ثقه بودن هم همین است. لذا وجه این تفریق روشن نیست و به نظر می رسد عرف فرق نمی گذارد. چنانچه اگر راوی ثقه نقل کند: أمر رسول الله بکذا، یا اینکه نقل کند که پیامبر فرمودند: آمُرُکم بکذا، عرف بین این دو فرق نمی گذارد.

سپس از محضر ایشان این سؤال شد که: قبله قرار دادن ضریح معصومین علیهم السلام از نظر فتوای آقایان فقهاء چگونه است؟

ایشان در جواب این سؤال فرمودند: این مسأله گرچه روایتی نیز دارد، اما این روایت معرض عنهاست، گذشته از اینکه این روایت معارِض دارد یعنی: از حضرت درباره همین مطلب سؤال می شود و حضرت از آن نهی نموده و می فرمایند: نه. این از جهت روایت و از جهت فتوی: فقیهی را سراغ ندارم که فتوا به جواز آن داده باشد. حتی در روایتی آمده است که حضرت به نحو مطلق نهی فرمودند از اینکه پشت سر قبورشان نماز بخوانند که آقایان فقها آن را حمل نمودند بر اینکه اگر به نیت قبله قرار دادن قبر باشد جایز نیست.

آنگاه سؤال شد: آیا نیّتِ قاطع در روزه مبطل روزه است؟

معظم له در جواب فرمودند: این مسأله را در عروه مطرح کرده و فرموده: مبطل روزه است و به نظر می رسد که بنابر احتیاط واجب روزه باطل می شود.

سپس معظم له مسأله ای را تابع سؤالی که روز گذشته شده بود، از رساله ی صاحب جواهر که مجمع الرسائل نام دارد و محشّی به حاشیه ی هشت نفر از بزرگان است نقل کردند و فرمودند: هیچ از این بزرگواران این مسأله را حاشیه نکردند و ظاهرش این است که قبول کردند با اینکه در میان آنان افرادی هستند که به احتیاط معروف هستند و آن هشت نفر عبارتند از: 1. میرزای بزرگ مجدد شیرازی 2. شیخ اعظم انصاری 3. میرزا محمد تقی شیرازی 4. میرزای نائینی 5. سید محمد کاظم یزدی (صاحب عروه) 6. آخوند خراسانی 7. آقا ضیاء الدین عراقی 8. شیخ عبدالکریم حائری، مسأله این است: مسأله (638): «نماز در مشاهد ائمه علیهم السلام افضل است از نماز در مساجد» و از روایت افتخار کعبه استفاده می شود که نماز در کربلا افضل است از نماز در مسجد الحرام، همچنانکه در خبر آمده است که نماز نزد قبر مطهر امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام معادل دویست هزار رکعت نماز خواهد بود.

آنگاه ایشان در ادامه سخنان خود فرمودند: دو مطلب در این مسأله گفته شده است: 1. افضلیت نماز در مشاهد از نماز در مساجد. 2. افضلیّت نماز در کلّ شهر کربلا از نماز در مسجد الحرام.

سپس ایشان افزودند: روایتی در کامل الزیارات هست که مضمونش این است که از حضرت سؤال شد از ثواب نماز عند قبر الحسین علیه السلام. حضرت ثواب هایی را فرمودند بعد سؤال شد: نماز در نزد قبور ائمه دیگر نیز چنین است؟ حضرت در جواب می فرمایند: بله.