در شامگاه روز یکشنبه هفدهم ماه ربیع الاولی 1440ق (1397/9/4) هیئتی از وکلای مرجع عالیقدر متشکل از حجج اسلام آقایان شیخ عبدالرحمن حائری (از کشور انگستان)، شیخ حسن ریحانه (از کشور نروژ) و شیخ ناصر حائری (از کربلای معلی) با مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی در شهر مقدس قم دیدار کردند و مورد استقبال معظم له قرار گرفتند.

در این دیدار وکیلان مرجع عالیقدر گزارشی از فعالیت های خود به حضرت آیت الله العظمی شیرازی تقدیم کردند.

سپس ایشان به بیان مشکلات مالی، اجتماعی، اقتصادی و تنگناهایی جز آن که در زندگی انسان بروز می کند پرداخته، فرمودند: روزی یک مستمندی حضرت موسی کلیم الله علیه السلام را دید که به راهی روان است.

از او پرسید: به کجا می روی؟ و پاسخ شنید: برای مناجات با خدای تبارک و تعالی می روم.

آن مرد به موسی علیه السلام گفت: به خدا بگو که من هم بنده تو ام، پس چرا فقیر هستم؟

حضرت موسی علیه السلام به محل مناجات رفت و پیام مرد مستمند را به خدای عزوجل عرض کرد.

از جانب خدا خطاب آمد: به صلاح و منفعت او نیست که بی نیاز و دارا شود، ولی چون تو واسطه او شدی او را بی نیاز خواهم کرد و آن مرد فقیر به لطف و اراده خدای متعال بی نیاز شد.

پس از گذشت روزگاری حضرت موسی علیه السلام از جایی می گذشت که در مسیر خود دید مردم گرد مردی فراهم آمده، او را می زنند. حضرت موسی به آنان نزدیک شد و آن فقیری را که خدایش نعمت بخشیده و او را بی نیاز کرده بود دید که آماج ضربات و کتک مردمِ گرد آمده می باشد.

حضرت موسی کلیم الله از آن جماعت سبب یورش به آن مرد را پرسید و آنان گفتند: او با اسلحه و آلت قتاله که خریده فردی را کشته است و اکنون ما او را [نزد حاکم و قاضی] می بریم تا او را قصاص کند.

مرجع عالیقدر در ادامه فرمودند: آری، بر پایه علم خدای متعال بی نیازی و ثروت برای آن مرد فقیر مناسب و صلاح نبود. بنابراین، ما باید به داده ها و نداده های خدای متعال راضی باشیم و در هر حال حضرتش را شکر گوییم و بدانیم که دهِش و عطای الهی چیزی از خزائن حضرتش کم نمی کند، چنان که در دعای ماه رجب می خوانیم: «فإنه غیر منقوص ما أعطیت؛ قطعاً عطای تو چیزی را [از داشته هایت] کم نمی کند».

ایشان افزودند: البته چنان که خدای متعال در قرآن کریم فرمان داده است باید او را بخوانیم و از حضرتش بخواهیم، آن جا که فرموده است: «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ؛ بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را» (غافر/60).

در عین حال اگر خدای متعال چیزی به ما نداده است باید او را سپاس گوییم و به درگاهش عرضه داریم: «وزدنی بفضلک یا کریم؛ از فضل (نعمت فراوان خود) بر ما بیفزا ای خدای کریم» (آخرین بند دعای ماه رجب).

بنابراین آنچه خدای سبحان به بندگان خود می دهد بدون کاستی و کامل است. البته برخی مردم تصور نداشتن یا کم داشتن چیزی را نشانه کم بودن عطای الهی می دانند، در حالی که این گونه نیست.

یکی از وکیلان معظم له از ایشان پرسید: این مقوله در مورد علم و دانش نیز جاری است، به این معنا که به دست آوردن دانش و موفقیت به تحصیل آن یا محروم شدن از آن تابع مصالح فرد است؟

ایشان پاسخ دادند: این امر ممکن است، چراکه خدای متعال شخصی را از علم و دانش برخوردار می کند و او مانند «ابوالعزاقر» (شلمغانی، از یاران امام عسکری و از مفسران قرآن کریم بود که کارش به انحراف کشید) و امثال او شود.

حضرت آیت الله العظمی شیرازی دام ظله در پایان سخنان خود فرمودند: مهم این است که انسان علم به همراه حلم و توفیق را با هم از خدای منّان بخواهد.