مرکز مطالعات و تحقیقات حضرت آیت الله العظمی شیرازی در محل گردهمایی هفتگی مؤسسه فرهنگی ـ رسانه ای النبأ در کربلای معلی موضوع «شورا و ریشه کنی عقده های اجتماعی» را که آقای باسم الزیدی ارائه کرده بود با حضور تنی چند از روحانیان و مدیران مراکز تحقیقاتی ـ مطالعاتی و شخصیت های دانشگاهی و فعالان جامعه عراقی به بحث و بررسی گذاشت.

آقای الزیدی در گفتگویی در این خصوص گفت: دین حنیف اسلام مبانی و قواعدی عام برای زندگی پی نهاده است که در هر زمان و مکانی می توان آن را اجرا و عملی کرد، چراکه تمام جوانب اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و جز آن را دربر می گیرد. شاید اصل شورا یا نظام شورایی در این معنا مهم ترین رکنی است که گروه های اجتماعی و سیاسی را ریشه کن می کند و در اوج اهمیت و مترقی بودن است.

مرحوم حضرت آیت الله العظمی حاج سید محمد حسینی شیرازی قدس سره در کتاب «شورا در اسلام» خود آورده اند: «این مبانی و اصول زمانی آمد که انسان و قانون هیچ ارزشی نداشت و در آن شرایط شورا همانند مشعلی فروزان راه نجات و رهایی بشریت را روشن کرد».

افکار بلندی که اسلام برای جهان به ارمغان آورد با مقوله «شورا» پیکره و دژ استبداد و خودکامگی و طغیان را در هم فرو ریخت و کرامت گم شده و بر باد رفته انسان را به او بازگرداند و بر کرانه و بر پایه این اندیشه بزرگ ترین دولت تاریخ بشری را بنیان نهاد.

وی افزود: «شورا» این شناخت را از خود به دست داده است که «[از رهگذر آن] از افرادِ بایسته نظرخواهی شود یا اینکه مبنای نظرسنجی رأی امت یا کسانی باشد که در امور کلیِ متعلق به امت باشند و نمایندگی آن را بر عهده دارد. در قرآن کریم بیش از یک بار از شورا نام برده شده است، آنجا که می فرماید: «وَأَمْرُهُمْ شُورَی بَیْنَهُمْ؛ و کارشان در میانشان مشورت است» (شوری/38).

در آیه دیگر نیز می خوانیم: «وَشَاوِرْهُمْ فِی الْأَمْرِ؛ و در کار[ها] با آنان مشورت کن» (آل عمران/159).

آقای الزیدی اظهار داشت: شورا نظری باشد یا علمی، تبلور مفهومِ اجتماعی گسترده دامن و روشی انسانی برای جستجوی حقیقت و واقعیتی است که نمی توان آن را به یک تحقیق و مطالعه و نظریه محدود کرد، بلکه می طلبد و بایسته است که بسیار بسیار اعماق آن را کاوید و معانی فراوانی را که در آن نهفته است کشف کرد، به ویژه آن مواردی که با مصالح و منافع عمومی امت و جوامع انسانی ارتباط دارد و باید از محدود کردن آن در حصار مشورت دو نفره درباره موضوعی خاص پرهیز کرد.