بسم الله الرحمن الرحيم
الحمدلله رب العالمين والصلاة والسلام علي اشرف خلقه، محمد المصطفي وعترته الطاهرين ولعنة الله علي اعدائهم الي يوم الدين
امام صادق (عليه السلام) ميفرمايد: «العلماء ورثة الأنبياء؛ عالمان وارثان پيامبرانند». (وسائل الشيعة کتاب القضاء ح 2)، به کار گرفتن تمام توان در راه خدا و بي توجهي به آرايه هاي دنيايي از برجسته ترين ويژگيها و صفات پسنديده پيامبران الهي است.
برادرگران مايهمان، مرحوم آية الله العظمي سيد محمد حسيني شيرازي مصداق بارز اين حديث بود. او از خردسالي شيوه پيامبران را روش خويش قرار داده و چون پيامبران، تمام توان خود را در راه خدا به کار بست و هرگز توجهي به فريباييهاي دنيايي نداشت، بلکه از آن نيز روي گردان بود و تنها به آنچه نزد خداي متعال است چشم اميد اندوخته بود. آنان که در دوران زندگي پربار معظم له با وي ديدار کرده اند اين حقيقت را با تمام وجود لمس نموده و عموم مردم، عالمان، گويندگان، استادان و مؤمنان، خاطره هاي بسياري از اين ويژگي معظم له را به ياد دارند که در مناسبت هاي گوناگون بازگو ميکنند و همين امر ما را از بيان منش و رفتار آن بزرگ مرد بينياز ميکند.
اينک که در آستانه دومين سالگرد رحلت جان سوز آن عالم بزرگ قرار داريم، به جاست که مهمترين دغدغه و نگراني او را ياد آوري کنيم. مشکلات مسلمانان و سرزمين هاي اسلامي، گرفتاري و رنج مسلمانان که در کشورهاي اسلامي و غير اسلامي با آن رو به رو بودند، به ويژه سختيهايي که در چندين دهه تاريک که بر مردم عراق روا داشته شد، جنايات بياماني که بر مردم بيدفاع فلسطين، افغانستان و ... ميرفت تمامي اين گرفتاريها فکر او را مشغول نموده بود و در راه برطرف کردن اين مشکلات، ميگفت، مينوشت وميکوشيد. او اين روحيه را از امام و راهبر خود حضرت امام صادق (عليه السلام) آموخته بوده؛ همو که ميفرمود: «المؤمن أخو المؤمن کالجسد الواحد، إن اشتکي شيئاً منه، وجد ألم ذلک في سائر جسده؛ مؤمن، برادر مؤمن است و هر دو چون يک کالبداند. هرگاه عضوي از اين کالبد را دردي عارض شود ديگر اعضاي آن دردمند خواهند شد.» (کافي، ج2، ص166)
او براي عراق مظلوم، سرزمين مقدسات که آرامگاه اماماني همچون اميرمؤمنان علي (عليه السلام)، امام حسين (عليه السلام)، امام کاظم (عليه السلام) ، امام جواد (عليه السلام)، امام هادي (عليه السلام)، امام حسن عسکري (عليه السلام) و زيارتگاه امام زمان (عج الله تعالي فرجه الشريف) را در خود دارد، زمينه را تدارک ميديد و با نوشتن و گفتن و ديدار با طبقات: عالم، روشنفکر، سياستمدار، و بازرگانان براي رهايي اين سرزمين از چنگال ستمگران همگان را آماده مينمود.
امروزه (متأسفانه) او را در ميان خود نداريم، اما انديشه بلند او همچنان اعماق وجود انسان هاي پاک را به تلاش براي نجات و اتحاد فرا ميخواند. از اين رو بر همگان است که به نداي او (که در موارد زير تبلور يافته است) پاسخ دهند:
به منظور ايجاد وحدت اسلامي فراگير، بايد تمام دسته ها و قوميت هاي عرب کُرد، ترکمان و .. دست اتحاد و دوستي به يکديگر داده، عراقي واحد و يکپارچه به وجود آورندکه خدا ميفرمايد:(إن هذه أمتکم أمة واحدة ؛ اين است امت شما که امتي يگانه است) (أنبياء/ 92) و (وأعتصموا بحبل الله جميعاً ولا تفرقوا ؛ همگي به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراکنده نشويد).(آل عمران/ 102).
قانون اساسي عراق تنها و تنها بايد بر اساس قرآن کريم و سنت مطهر روايت شده از پيامبر اکرم و اهل بيت (عليهم السلام) نوشته شود، چرا که خداي متعال ميفرمايد: «إن الحکم إلا لله ؛ (انعام/ 57) حکم تنها براي خداست»،«ومن لم يحکم بما أنزل الله فاولئک هم الکافرون.. ومن لم يحکم بما أنزل الله فاولئک هم الظالمون.. ومن لم يحکم بما أنزل الله فاولئک هم الفاسقون ؛ وکساني که به موجب آنچه خدا نازل کرده حکم نکنند، آنان خود کافرانند..، آنان خود ستمگرانند..،آنان خود فاسقانند». (مائده/ 44)
معيار در انتخاب حکومت ... اکثريت باشد. البته نبايد اقليت ها از حقوق مشروع خود محروم باشند. فراموش نکنيم که اکثريت، يکي از چهار اصل دمکراسي مورد پذيرش جهان امروز بوده و در عراق ستمديده امروز، با قانون الهي سازگاري دارد،آن جا که ميفرمايد:« وأمرهم شوري بينهم ؛ وکارشان را با مشورت يکديگر انجام ميدهند.»
(شوري/ 38).
با نفي خشونت، حقوق مشروع را بايد از راه هاي مسالمت آميز، گفت گوي سازنده تفاهم و نرمي به دست آورد که حضرت احديت ميفرمايد: «أدع إلي سبيل ربک بالحکمة والموعظة الحسنة، وجادلهم بالتي هي أحسن ؛ با حکمت و اندرز نيکو به راه پروردگارت دعوت کن و با آنان به شيوه اي که نيکوتر است مجادله نما». (نحل / 125)
پيامبر گرامي اسلام (صلي الله عليه وآله) ، اميرمؤمنان (عليه السلام) و ديگر افراد اهل بيت (عليهم السلام) بر همين اساس در تمام عرصه ها گام نهادند. جنگ هاي آنان دفاعي بود و هرگز آغازگر جنگ نبودند و چون حريف از جنگ دست ميکشيد، بي درنگ از جنگيدن خود داري ميکردند، چرا که آيه: «وإن جنحوا للسلم فأجنح لها وتوکل علي الله ؛ و اگر به صلح گراييدند، تو نيز بدان تن ده و بر خدا توکل کن» (انفال / 61) را مبناي کار خود قرار داده بودند، پس پيروان آنان نيز بايد به آنان اقتدا کنند.
در پايان دست نياز و دعا به سوي خداي متعال (که نزديک و پاسخ دهنده است) دراز کرده، از حضرتش ميخواهم تا ملت ارجمند عراق و ديگر ملت هاي مسلمان را به لطف خود ياري کرده، آنان را از گرفتاري هايي که با آن دست به گريبان هستند رهايي بخشد و آينده اي روشن و سرشار از آسايش و نعمت براي آنها رقم زند و نيز از مولايمان امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) دردمندانه ميخواهم که سايه عنايت خود را بر سر امت اسلامي، به ويژه مردم رنج ديده عراق بگستراند تا کشتي طوفان زده آنان به سلامت به ساحل نجات برسد که او فرموده است: «إنا غير مهملين لمراعاتکم ولا ناسين لذکرکم ؛ و ما سرپرستي شما را ناديده نگرفته و از يادتان غافل نيستيم».
(طبرسي/ احتجاج، ج2، ص323)
آخرين درخواست ما از درگاه احديت اين است که آن فقيد بزرگوار را از نعمت هاي خود بهره مند کند و آرزوهاي او را (که در راه تحقق آن ها تلاش کرد و تمام سختي ها را بر خود هموار نمود) جامه واقعيت بپوشاند و اهدافي را که براي رهايي مردم عراق، جهان اسلام و ديگر ملت هايي که با مشکلات دست و پنجه نرم مي کنند، دنبال مي کرد تحقق بخشد که همو سرپرست است و هم از او ياري خواسته مي شود.
صادق شيرازي
1/ شوال المکرم / 1424ق