در ادامه سلسله درس هاي اخلاق که در بيت آيةالله العظمي شيرازي برگزار مي شود، جمعه شب گذشته حجةالاسلام والمسلمين سيد جعفر شيرازي اظهار داشت: برخي از مردم خدا را به طمع بهشت، وبرخي ديگر از ترس دوزخ عبادت مي کنند. عبادت گروه اول عبادت بازرگانان، وعبادت گروه دوم عبادت بندگان است. اما گروه سومي نيز وجود دارند که خدا را فقط از آن رو که شايستگي واهليت عبادت دارد عبادت مي کنند وعبادت اين گروه عبادت آزادگان است.
او مسأله «حب ذات» ودوست داشتن خود را از ويژگي هاي غريزي انسان دانست وگفت: اين که انسان در پي جلب منافع ودفع مضار است به سرشت انسان باز مي گردد ولذت جويي، کمال طلبي وبسياري از کشش ها وگرايش هاي فطري ديگر از همين مسئله غريزي وفطري ناشي مي شود. برخي از مردم از اين احساس غريزي در جهت رشد وکمال بهره برداري مي کنند وممکن است گروه ديگري، با سوء استفاده از آن، خود را دچار هلاکت سازند.
وي افزود: يکي از فروع حب ذات اين است که هر کسي دوست دارد مورد پسند ديگران واقع شود واز اين که ديگران او را نکوهش کنند بدش مي آيد.
اما اين مسئله نبايد باعث شود که انسان کار نيکي را از ترس سرزنش مردم ترک کند يا رفتار ناپسندي را براي خوشآيند مردم انجام دهد.
او در ادامه به ماجراي زبير وفرزندش عبدالله بن زبير اشاره کرد وگفت: زبير در جنگ جمل به خود آمد و از اين که به نبرد با وصي رسول خدا صلي الله عليه وآله آمده پشيمان شد. اما وقتي فرزندش به او گفت: تو ترسيدي براي اين که ثابت کند نترسيده، به سپاه اميرمؤمنان عليه السلام حمله کرد.
در اين هنگام حضرت امير عليه السلام به سپاهيان خود فرمودند: کسي با زبير نجنگد. در پايان يکي از خوارج زبير را در حالت نماز غافلگير کرد وبه قتل رساند. حضرت امير عليه السلام درباره زبير وقاتلش فرمود: القاتلُ والمقتولُ کلاهُما في النّار؛ قاتل ومقتول هر دو اهل آتش دوزخند.
حجة الاسلام والمسلمين سيد جعفر شيرازي به عنوان مثالي منفي براي سخنانش به اين شاهد مثال تاريخي اشاره نمود: در صدر اسلام يکي از طوايف بزرگ شيخي داشت که فاقد فرزند بود وفقط پسر برادري به نام عبدالله داشت. نتيجتاً پس از او سرپرستي قبيله به پسر برادرش عبدالله مي رسيد. اين عبدالله به رسول خدا صلي الله عليه وآله ايمان آورد واسلام اختيار نمود. وقتي عمويش با خبر شد از او خواست به مذهب نياکان بازگردد و او را تهديد نمود که اگر مسلمان بماند او را از حق سرپرستي قبيله محروم مي کند ودخترش را به همسري او در نمي آورد وعلاوه بر اين تمام اموالش را از او باز پس مي گيرد. اما عبدالله به تهديدات عمويش توجه نکرد وثروت ومقام دنيوي را فداي عقيده خود نمود. کار به جايي رسيد که عمويش حتي لباس هاي عبدالله را از تن او بيرون آورد و او را از همه چيز محروم نمود. مادر عبدالله مجبور شد دو تکه پارچه يا گليم به او بدهد تا همانند لباس احرام بدنش را بپوشاند.
او با همين حال نزد مسلمانان ورسول خدا صلي الله عليه وآله آمد وبعدها در يکي از جنگ ها به شهادت رسيد. در حقيقت چنين کسي برخورد صحيحي با مسئله حب ذات داشت واجازه نداد اين احساس غريزي جلوي اهداف والاي او را بگيرد.
