در روز چهارشنبه هفتم ماه ربیع الثانی 1441ق (1398/9/13) حجت الاسلام شیخ حیدر الصمیانی نویسنده، سخنران و از روحانیون عراقی ساکن در استرالیا و فعال دینی و فرهنگی با مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی در شهر مقدس قم دیدار کرد و از سوی ایشان مورد استقبال قرار گرفت.

در این دیدار وی از مهم ترین فعالیت های خود در استرالیا، به ویژه فعالیت در میان مهاجران شیعه ساکن استرالیا تقدیم ایشان کرد.

آن گاه مرجع عالیقدر فرمودند: امروزه دو مسأله بسیار مهم وجود دارد که نباید از آن غافل شد:

اول) تهذیب و پرورش نفس است؛

دوم) گردآوردن و جذب جوانان و ارشاد آنان است.

ایشان افزودند: هرقدر که زندگی طولانی شده و انسان عمری دراز در این جهان داشته باشد در نهایت باید از دنیا رفت و در پس این دنیا جهان برزخ است که هزاران و هزاران سال بوده و پس از آن آخرت خواهد بود. انسان در آخرت و برای سؤال هایی که از او می شود چه پاسخی خواهد داشت؟ مایه تأسف است که انسان از دنیا به سوی آخرت برود و در زمینه انجام وظیفه و ایفای مسئولیت و اعمال نیک توشه ای بایسته برای چنین سفری دور و دراز برنگرفته و با خود نبرده باشد.

معظم له در تبیین مطلب افزودند: خدای متعال تمام افراد بشر از جمله من و شما را مستقل آفریده است به صورت انفرادی و مستقل مورد بازخواست و حسابرسی قرار خواهد داد و ـ ان شاء الله ـ ما را مستقل بالا ببرد. از این رو باید در دو موضوع یادشده، به ویژه گردآوری و جذب جوانان بکوشیم. روشن باشد که تهذیب نفس، وقت گیر نبوده و به وقت زیادی نیاز ندارد و تنها بایسته این موضوع اراده و عزم و تصمیم است.

در مسأله جذب و گردآوری جوانان می طلبد که به آنان نزدیک شد و با آنان نشست و با سعه صدر فراوان باب گفتگوی با آنان را باز کرد و به اشکالات و نقدشان گوش داد.

دادن فرصت به آنان برای اظهارنظر و مطرح کردن پرسش هایی که در اذهان آنان خلجان و جولان دارد دیگر مطلب بایسته و شایسته توجه است. این روال و نحوه تعامل اثر بسیار بزرگی در تربیت و رشد و هدایت و ارتقا بخشیدن همه جانبه جوانان دارد.

در این جا حجت الاسلام الصمیانی درباره برخی مسائل فقهی، از جمله مناط های (علت و خاستگاه) احکام و تنقیح (اصلاح و تجدیدنظر) و قیاس و اختلافات آرای مراجع و فقهای شیعه گذشته و فعلی پرسش هایی داشت و معظم له پس از پاسخ دادن به پرسش های او فرمودند: ما همین اختلاف را در نسخه هایی که دو پزشک یک بیمار با بیماری مشخص می نویسند می بینیم و این یک مسأله طبیعی است.

در این زمینه گفتن یک قصه را مناسب و لازم می دانم. در زمانی که عراق بودیم، مرحوم حضرت آیت الله العظمی سید ابوالقاسم خوئی قدس سره روزی در جمع ما گفتند: دوستی داشتم که پزشک بود و همیشه به من ایراد می گرفت که دین یکی است، چرا فقها در برداشت و تبیین آن دچار اختلاف شده اند؟

به او گفتم: این به اجتهاد یکایک آنان بر می گردد و هریک بر اساس اجتهاد خود نظر می دهند.

از جواب من قانع نشد و گفت: این سخن، عجیب و غریب است!

روزی بیمار شدم و دوست پزشکم به دیدارم آمد. از من اجازه خواست که مرا معاینه کند و من نپذیرفتم و چون دلیل امتناع مرا پرسید، گفتم: شما پزشکان در تجویز دارو و نسخه نویسی اختلاف نظر دارید و نسخه های متفاوتی برای بیمار می نویسید. مثلاً اگر شما مرا معاینه کنید دمای بالای بدنم را تب اعلام می کنید، اما پزشک دیگر نظری متفاوت داشته و دمای بالای بدن را چیزی غیر از تب می داند.

گفت: هر پزشک بر اساس دانسته و علم خود یک تشخیص دارد.

به او گفتم: فقها نیز همین گونه اند و مسأله تقلید هم همین طور است.

مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی در پایان سخنان خود فرمودند: تهذیب نفس و توجه همه جانبه به نسل جوان و جذب و ارشاد آنان را توأم با مهربانی و نرمی که به گرایش آنان بینجامد و از پراکندگی شان جلوگیری کند وجهه همت و مبنای کار خود قرار دهید، اگرچه این کار به صورت گام به گام صورت گیرد. توفیق روزافزون شما را از خدای متعال خواستارم.