1- دستان پر

سفر بیت الله الحرام یک تجربه معنوی است. بکوشید در این تجربه معنوی در همه حال در پی ایجاد آسایش همسفران و حجاج دیگر برآیید و چنان رفتار کنید که دیگران از شما ایمن و آسوده باشند. این را بدانید که در سفر طاعت و عبادت و زیارت مراقد مطهر اهل بیت علیهم السلام هستید و در این سفر بافضیلت درهای رحمت و مغفرت الهی بر شما باز است و در معرض دستگیری ها و عنایات اهل بیت علیهم السلام قرار دارید. بکوشید از این فرصت ارزشمند نهایت استفاده را ببرید و با غفران و کسب درجات والا و تقرب به اهل بیت علیهم السلام و در یک سخن با دستان پر به خانه و وطن خویش بازگردید.

2- خدمت به حاجیان

خدمت به زائران خانه خدا از افضل قربات و برترین طاعات است. در زمان امام باقر علیه السلام که سفر حج با انواع دشواری ها و خطرها توأم بود و ماه ها به طول می انجامید، یکی از اصحاب حضرت همراه یک کاروان به حج مشرف شد. این شخص علاوه بر ادای مناسک و اعمال حج وظیفه نگاهداری از بارهای زائران را نیز به عهده گرفت و بدین سبب از بسیاری از اعمال مستحب بازماند و از اینکه نتوانسته بود همانند همسفران، بسیاری از آداب را به جا آورد، اندوهگین و متأسف بود. هنگامی که نزد امام بازگشت موضوع را با ایشان در میان نهاد. حضرت به او فرمودند: «أنتَ أعظمُهُم أجراً؛ پاداش تو از همسفرانت بیشتر است».

این در حالی است که مطابق روایات واردشده نمازی که در مسجدالحرام اقامه شود، معادل صدهزار نمازی است که در جای دیگر خوانده شود و حتی نگریستن به کعبه نیز ثواب بسیاری دارد.

این مطلب نشان دهنده اهمیت خدمت کردن به مردم و برآوردن حوائج مؤمنان است و نشان از ارزش و پاداش بالای آن دارد.

3- پیراستن دل

«الحاج والمعتمر وفدالله؛ شخصی که در حال گزاردن مناسک حج و عمره است، میهمان خداست».

شخصی که مراسم حج و عمره را به جا می آورد، چه جوان باشد، و چه پیر، و خواه زن باشد، یا مرد، به میهمانی خدای متعال آمده است و هیچ میزبانی کریم تر و مهربان تر و مهمان نوازتر از خدای سبحان نیست.

در موسم حج میلیون ها نفر برای زیارت خانه خدا و ادای مناسک به مکه می روند، ولی برخی از این افراد هنگام بازگشت با دست پر به خانه و کاشانه خویش باز می گردند و برخی دیگر متأسفانه با دست خالی و بدون بهره معنوی به شهر و دیار خود مراجعت می نمایند.

برخی از این افراد تا جایی مورد رضایت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف هستند که به آنان گفته می شود: «اعمال خود را از سر گیرید که تمام گناهان گذشته شما مورد بخشایش خدای متعال قرار گرفت». ولی در مقابل، گروهی نیز هستند که تمام مناسک و اعمال خوب و آداب حج را ادا می کنند، ولی کمترین سودی نمی برند. در روایت آمده است: «عن أبان بن تغلب قال: کنتُ معَ أبی جعفرٍ فی ناحیةٍ من المسجدِ وقومٌ یلَبُّون حولَ الکعبةِ فقال: أتری هؤلاء الّذین یلَبّون؟ واللهِ لأصواتُهُم أبغضُ إلی اللهِ مِن أصواتِ الحمیر؛ ابان بن تغلب می گوید: در گوشه ای از مسجدالحرام با حضرت باقر علیه السلام نشسته بودم و جماعتی از مردم گرد کعبه طواف می کردند و لبیک گو بودند. حضرت فرمود: این جماعت را می بینی؟ به خدا قسم صدای آنان نزد خدا از بانگ خران ناپسندتر است».

تمام این امور به خود شخص باز می گردد. بدین معنا که قلب انسان به امور دنیوی و شهوات بسته باشد یا در پی رضایت خدا و اهل بیت علیهم السلام بتپد. کسی که قلب او از گناه و هوا و مظالم عباد پاک باشد و به زیارت خانه خدا برود، به میهمانی خدا رفته و خدا نیز او را مورد تکریم قرار خواهد داد. در روایت آمده است: «إنَّ اللهَ لا ینظُرُ إلی صُورِکم ولا إلی أموالِکم ولکنْ ینظُرُ إلی قلوبِکُم وأعمالِکُم؛ همانا خدای متعال به امور ظاهری و ثروت شما نمی نگرد، بلکه به دل ها و اعمال شما می نگرد».

4- سعادت

خدای متعال انسان را از باورها و اعتقادات و نیز از شهوات و تمایلات نفسانی برخوردار کرده و در مقابل، او را از عقل بهره مند نموده است. پر واضح است که عقل به باورها و اعتقادات دینی گرایش دارد و نفس به شهوات متمایل است. بنابراین، بایسته هر انسان مؤمنی است که باورها و اعتقادات پاک را _ که راه رستگاری در آن است_ بر تمایلات نفسانی و شهوات خود مقدم دارد.

شما را به پایبندی به اخلاص در راه خدا، آراسته شدن به اخلاق نیکو و کوشش، سفارش می کنم. هریک از حاجیان که بتواند در موسم حج از موارد فوق بیشتر برخوردار شود، به همان نسبت به توفیق معنوی دست خواهد یافت.

بیش از دویست و پنجاه هزار نفر افتخار مصاحبت پیامبر صلی الله علیه وآله و شنیدن حدیث از حضرتش را یافتند، اما تعداد کسانی که از آنان نامدار شدند، بسیار اندک است. حقیقت این است که روزی یکایک ما از این دنیا خواهیم رفت. در این صورت با چه رفتار و ابزاری می توانیم نام خود را ماندگار و پایا کنیم؟

تحقق این امر در گرو صبر، اخلاص، کوشش و اخلاق در حد عالی است تا از این رهگذر توفیق ساختن مسجد، مدرسه، مؤسسه های دینی و خدماتی را نصیب خود کنیم و آن گاه است که به طور شایسته از عهده وظیفه خود برخواهیم آمد.